ปัจจุบัน คือ พระเดชพระคุณพระภาวนาวิริยคุณ
อ้างอิงจาก facebook โอวาทอันทรงคุณค่าจากพระพ่อ
*** หนังเหนียว
.....ครั้น 2 ปีให้หลัง (พ.ศ.2500) มารก็เริ่มผจญเข้าบ้างแล้ว ครั้งใดที่จิตเคลื่อนจากฐานที่ตั้ง
.....มารก็นิมิตให้เห็นโครงกระดูกของตนเองในปัจจุบันบ้าง เห็นกองกระดูกในอดีตชาติกองทับถมกันสูงเป็นภูเขาบ้าง ถ้าตกใจกลัวก็อาจจะเสียสติเป็นบ้าไปก็ได้
.....นิมิตร้ายๆ เหล่านี้ มารมันส่งมารบกวนอยู่เรื่อยๆ ที่นิมิตให้เห็นเป็นผู้หญิงสวยๆ ก็มี เป็นเสือช้างเข้ามาจะคร่าชีวิตก็มี แต่ข้าพเจ้าก็คุมสติได้ด้วยดีไม่หวั่นหวาดตลอดมา.....เมื่อเห็นว่าสมาธิอยู่ในขั้นดีมีพื้นฐานแน่นพอใช้ได้แล้ว แรงราคะของคนหนุ่มก็ผลักดันให้เผ่นโผนโจนทะยานเข้าสู่เวทีชีวิตมุ่งแสวงหา อาจารย์ต่างๆ ที่มีชื่อเสียงแห่งยุคกึ่งพุทธกาล เพื่อศึกษาการใช้อำนาจจิตกับท่านเหล่านั้นต่อไป
.....ข้าพเจ้ากราบเท้าฆราวาสท่านหนึ่งเป็นอาจารย์ เพื่อขอเรียนวิชาคงกระพันหนังเหนียว
.....ท่านผู้อ่านที่รัก มันเป็นเรื่องจริงที่เหมือนฝัน ภายใน 1 ชั่วโมงเท่านั้น ข้าพเจ้าก็สามารถทำให้หนังทั่วสรรพางค์กายเหนียวคงทนศาสตราอาวุธได้
.....โดยใช้ปูนแดงหรือสีผึ้งเสกแล้วคาดคอ หรืออาจจะใช้ใบไม้เช่นใบพลูเสกแล้วกินก็ได้
.....พอกินใบไม้เสกหรือใช้ปูนเสกคาดคอแล้ว ก็จำเป็นต้องลองให้เห็นกับตาจึงจะเชื่อได้
.....ข้าพเจ้ากระชากมีดเดินป่าเล่มใหญ่ถนัดมือออกจากฝัก ใบมีดนั้นขาวเป็นวาววับและคมกริบลองโกนขนหน้าแข้งดู ขนก็ร่วงกราว
.....พออึดใจภาวนาคาถาครบสามคาบก็กลั้นฟันเปรี้ยงๆ ลงไปทั้งบนท่อนแขนท่อนขา
.....อัศจรรย์! หนังข้าพเจ้าเหนียวจริงๆ
.....ไม่มีเลือดออกมา แม้เท่ายางบอน มีแต่รอยแดงๆเป็นแนวคล้ายรอยแมวข่วน
.....เมื่อลาอาจารย์กลับถึงบ้านก็ลองวิชาให้บิดามารดาและญาติสนิทมิตรสหายดู เป็นการประกาศศักดาเดช
.....ทั้งเสกให้ตัวเอง และเสกให้เพื่อนๆด้วย (ครั้งละ 20-30 คน) เสกแล้วก็ทดลองฟังเรียงตัวปรากฏว่าหนังเหนียวทุกคน และเหนียวอยู่ได้ครั้งละไม่ต่ำกว่า 24 ชั่วโมง
.....อย่าว่าแต่คนเลย แม้สุนัขเมื่อเอาปูนเสกคาดคอให้มันแล้วหนังมันก็เหนียวไม่แพ้คน
.....โบราณเรียกวิชาคงกระพันชาตรีที่ทำให้สัตว์พาหนะ เช่น ช้าง ม้า ที่ขับขี่ไปรบจับศึกหนังเหนียวคงทนอาวุธได้ด้วยว่า วิชาแต่งกองทัพ
.....วันหนึ่งสุนัขที่ใช้ปูนเสกแล้วคาดคอ กำลังนอนหลับสบายข้าพเจ้าใช้ดาบปลายปืนคมกริบลองแทงจนสุดแรงเกิด
.....ผลคือเจ้าสุนัขเคราะห์ร้ายตัวนั้นสะดุ้งโหยง เผ่นกระโจนพรวดกราดขึ้น วิ่งไปครางเอ๋งๆ ไปเดี๋ยวเดียวก็หยุด
.....มันน่าเชื่ออยู่หรือ ไม่มีเลือดออกมาให้แมลงวันได้ลิ้มรสแม้สักหยด
.....ข้าฯ เก่ง ยอดคน เหนือคน
.....ข้าพเจ้ากระหยิ่มใจนึกอยู่อย่างนี่คนเดียว หาได้สำนึกตัวไม่ว่า ตนเองนั้นถลำเข้าไปในอุ้งมือมารผู้ใจบาปแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น